Het was een zinderende zomer – de heetste in 500 jaar – en ik emigreerde naar Berlijn. De stad nu was woest en ledig. Het Palast der Republik vibreerde in al zijn vergane glorie in de verzengende hitte. De kantoortorens van de Potsdamer Platz staken futuristisch af tegen de stoffige, braakliggende zandvlakten er omheen en in de Schlachtensee achter ons huis, baadden de oerbewoners – naar goed Oost-Duits gebruik – in hun blootje. Als Mark en ik ´s avonds laat onze lichamen in het koele water, onder de spookachtige nevel lieten glijden, voelde je de Geest Gods over de wateren zweven.
Auteur: 8erlijntje
Hartstikke blij!
`Ik wil dat u nu gaat liggen.´ De cardioloog klopt uitnodigend op het hoofdeinde van het bed en houdt mij met zijn andere hand stevig vast.
`Ik heb echt niet het gevoel dat ik flauwval,´ zeg ik, maar ben wel opgelucht op de lichtgroene lakens plaats te kunnen nemen.
De taartmaffia
`Ik haat het, ik haat het. Ik. Háát. Hét!´
Mijn handen omklemmen de beslagkom, mijn vingerkootjes zien wit. Ik moet me inhouden om dat ding niet op te tillen en met een enorme bonk weer op het aanrecht te knallen. Alles zit toch al onder het beslag: de nieuwgelegde natuurstenen vloer – met vet moet u natuurlijk wél uitkijken – de Nespresso melkopschuimer en de haren van mijn peuter, die aandachtig staat toe te kijken hoe zijn moeder met roodaangelopen gezicht en opengerukte blouse een taart bakt.
Berlijntje 