Vijfentwintig jaar geleden valt de Berlijnse Muur. Baf! Een metropool die een kleine dertig jaar lang werd gescheiden door een muur, is weer één. Een paar jaar later is de Europese Interne Markt een feit. Zelfs in augustus hoef je niet meer uren in de file te staan voor een grensovergang. En is het niet veel spannender om in Madrid of in Innsbruck te studeren dan in Utrecht? Rond het Millennium volgt dan ook nog de invoering van de Euro. We zijn allen één. Spiritueel gezien een prestatie van wereldformaat. Maar op politiek en economisch gebied, groeit de kritiek.

Grenzeloos
Gisteren bracht ik mijn Otto-bestelling met elf  bikini´s terug naar het postkantoor. Stuk voor stuk waren ze te groot, te roze, te weinig push-up, of te dit-kan-echt-alleen-maar-als-je-nog-geen-twee-noodkeizersnedes-hebt-gehad. Voor mij stond een man. Hij wilde een pakketje versturen. Bij het horen van de verzendkosten merkte hij op, dat hij vijftien jaar geleden hetzelfde aan postzegels kwijt was, maar dan in D-Mark. Zoiets denk ik nu echt nóóit meer! Ik denk alleen maar: ´Wat ontzettend handig dat ik die twaalfde bikini – die in ieder geval van voren perfect zat – gewoon met Euro´s via internetbankieren kan betalen.` Maar hij zag er niet uit alsof hij ook maar enige interesse in mijn gedachtenwereld zou hebben, dus ik hield mijn mond maar.

Natuurlijk begrijp ik wat de nadelen zijn van een Euro, zelfs al ben ik na het zien van de musicalfilm ´Mama Mia´ een grote Griekenlandfan. Ik begrijp ook dat vrij verkeer binnen de EU de opsporing van Jihadisten sterk bemoeilijkt. Zeker nu de helft van Berlijn´s mannen er dankzij hun uiterst moderne gezichtsbeharing als jihadist uitziet. Ik begrijp zelfs dat er Ossies zijn, die een diep verlangen hebben naar hun voormalige heilstaat. Zelfs ik moest even slikken toen het roestige asbestmonster, het `Palast der Republik´ in het centrum van Berlijn een paar jaar geleden werd afgebroken.

Toch vind ik het vooral heel jammer. We waren zo goed op weg! Een Europa van 28 landen, dat probeert er samen het beste van te maken. Nog nooit in de geschiedenis van ons continent was er zo weinig oorlog tussen de verschillende naties en was het wederzijdse begrip zo groot. Hyves was niet voor niets geen lang leven beschoren. Er is waarschijnlijk geen Nederlander meer te vinden die alleen Nederlandse vrienden heeft. ´Lang leve Facebook!´ En dat roep ik niet alleen maar zo, dat hoop ik echt. Ik ken geen effectiever platform, dat mij iedere dag weer laat zien, wat er leeft bij ´vrienden´ over de hele wereld.

Ik geloof in het idee Europa. Ik geloof dat we allen een zijn. Ik geloof dat we alleen zin kunnen geven aan ons bestaan en gelukkig kunnen zijn, als we die eenheid ook daadwerkelijk ervaren. Door gedachten, gevoelens, ideeën of zomaar wat gekkigheden te delen. Door open te staan voor andere invalshoeken. Door te lachen om je eigen vooringenomen standpunten. Door af en toe gewoon een hamer, of desnoods een sikkel, ter hand te nemen en een nog bestaand muurtje kapot te slaan. `Baf, baf!´ Ik veeg de brokstukken op een hoopje aan de kant en gooi een lijntje naar je uit. Een Berlijntje.