Trots zijn wij en heel gelukkig met de geboorte van onze dochter Bettie.
Op het kaartje staat een draaimolen in ouderwetse kleuren. Nostalgisch, net als de naam van het pasgeboren meisje: Bettie. Ik vind het erg lief klinken. De moeder van Bettie is een oud-collega van mij. Via Facebook hebben we nog geregeld contact. Leuk dat ze me nu een kaartje heeft gestuurd. Maar toch zorgt de tekst ervoor, dat ik iets voel samenknijpen. Ergens rond mijn middenrif, in mijn keel en om mijn hart.
Als er iets is, dat Mark en mij bindt, dan is het wel onze eenduidige visie op onze gezamenlijke toekomst: We willen nooit een hond.
Voordat ik nu heel hondenminnend Nederland over me heen krijg: Ik heb niets tegen honden. Als ik mijn best doe, dan kan ik ze zelfs best een beetje lief vinden. Ik like ook altijd alle hondenfoto´s op Facebook. Soms plaats ik er – nadat ik zo´n hond eerst gedurende lange tijd aangestaard heb – zelfs een reactie bij, waarin ik dan zoiets schrijf als: ´Wat een leuke welgevormde pootjes heeft hij.´ Ik denk dat een hondenbezitter dat graag hoort. Maar bijna altijd komt er dan commentaar terug in de trend van: ´Het is geen hij, het is een zij!´ Of bij bezitters van een tekkel: `Is dit cynisch bedoeld?´ Ik heb gewoon niet zo´n feeling met honden.
De Duitsers zijn het meest romantische volk op aarde. Ik praat nu niet over de huis-tuin-en-keuken romantiek, zoals wij die als Nederlanders opvatten: roze rozen op Valentijnsdag – die rode waren echt twee keer zo duur schat! – of een candlelight dinner bij ´Van der Valk´ met voor deze gelegenheid een stukje passievrucht op de appelmoes. Ook met sex met een broeierige Italiaan op een piepend lits-jumeaux in Parijs heeft het niets te maken.
Berlijntje 