Het was een zinderende zomer – de heetste in 500 jaar – en ik emigreerde naar Berlijn. De stad nu was woest en ledig. Het Palast der Republik vibreerde in al zijn vergane glorie in de verzengende hitte. De kantoortorens van de Potsdamer Platz staken futuristisch af tegen de stoffige, braakliggende zandvlakten er omheen en in de Schlachtensee achter ons huis, baadden de oerbewoners – naar goed Oost-Duits gebruik – in hun blootje. Als Mark en ik ´s avonds laat onze lichamen in het koele water, onder de spookachtige nevel lieten glijden, voelde je de Geest Gods over de wateren zweven.
Berlin, du bist so wunderbar
Glienicker Brücke
Tweede kerstdag, het is bijna middernacht. De versgevallen sneeuw knispert onder onze voeten. Verder is het doodstil. Roerloos buigen de takjes van de bomen en struiken diep door onder hun aangevroren witte last. Er zijn geen andere mensen en alleen de sterren verlichten het smalle kronkelpaadje door de ijskoude nacht. Op de heuvel verderop worden de imposante muren van het eeuwenoude Schloss Babelsberg zacht aangelicht. Sprookjesachtig en spookachtig tegelijk. Over de Havel – de rivier die Berlijn van Potsdam scheidt – hangen flarden mist. Maar misschien vergis ik mij en zijn de zacht deinende doorschijnende nevelstrengen witte wieven. Voor even hebben ze hun Schloss mogen verlaten en zwieren ze – zich onbespied wanend – over het pikzwarte water. Een elegante vrijheidsdans.
Es ist vollbracht
Misschien overbodig te zeggen, dat ik dol ben op lijstjes. Ik zou zo een top 10 kunnen maken van mijn lievelingslijstjes. Ik deel mijn lijstjes ook graag met anderen. Mocht je in Berlijn bijvoorbeeld ooit nog in een ziekenhuis opgenomen moeten worden (en dat gebeurt al snel), dan moet je gewoon even bellen. Om een weloverwogen keus te kunnen maken tussen de verschillende klinieken, bieden mijn lijstjes namelijk een niet te onderschatten hoeveelheid aan informatie.
Berlijntje 