AMS – TXL, TXL – AMS. Compleet in de wolken vloog ik een jaar lang tussen Amsterdam en Berlijn. Zo verliefd: op een Hamburger in de Duitse hoofdstad en op de zinderende zomer die voor ons lag. Op een winter met sneeuw, rodelen en kerstmarkten. Het duurde even voordat ik verliefd werd op de stad, maar met het klimaat in Berlijn was het als met mijn nieuwe vriend; liefde op het eerste gezicht. Na vier seizoenen emigreerde ik naar het hart van Europa. Daarmee was mijn status als klimaatvluchteling een feit.

Iedereen lacht mij uit als ik mijn vluchtelingenstatus ter sprake breng. ´Hallo´, denk ik dan: `Ik was toch niet de enige die vroeger vól in regenpakornaat, dóór de akelige polder, mét tegenwind, iedere dag weer ijskoud twaalf kilometer naar school fietste? En dát wil jij je kinderen ook weer aandoen?´

In een Berlijnse zomer weet je van gekkigheid niet welk spaghettibandjurkje je ´s ochtends nu weer uit de kast zult rukken. Iedere avond kun je je zelfgemaakte Caipirinha buiten op het terras wegslurpen. In de winter hos je vier maanden aan één stuk door op boots door de heuphoge sneeuw. Het waait bijna nooit, het regent nog minder. Het is geniaal!

 Thuis in den vreemde

Sinds twaalf jaar woon ik nu hier. Mark en ik zijn getrouwd en hebben twee heerlijke jongetjes gekregen: Storm en Bliksem. Oké, dat is gelogen. De oudste heet Frederik en is acht jaar oud. Maximilian is mijn baby van twee. We hebben jarenlang een appartementje gehuurd. Als zelfbenoemde kosmopolieten waren we bereid op ieder moment onze spullen te pakken en naar Barcelona, Kuala Lumpur of New York te vertrekken. Een freelance auteur kan in ieder land werken en ook mijn man kan zijn beroep overal uitoefenen. Tot er vorig jaar ineens een leuk huis te koop stond. Sindsdien is Berlijn mijn thuis.

Toch blijf je als buitenlander aan de zijlijn staan. Je mag niet stemmen, je kent niet alle gebruiken. Toen ik vorige week ervoer dat mijn stiefzoon Sebastian íedere woensdag om 7.10 uur op school moest zijn, sloeg ik stijl achterover; een nulde uur, hoe verzinnen ze het! Gelukkig krabbel ik altijd weer snel op en om me staande te houden, misbruik ik mijn positie als buitenstaander af en toe schaamteloos. Met een accent waar Sylvie Meis jaloers op kan worden, vraag ik de politieagent met grote ogen: ´Hoe bedoelt u, met een fiets mag je niet door rood rijden?´.

Als immigrant word je niet geacht alle regels van een maatschappij te kennen. Dit geeft een heerlijk gevoel van vrijheid. Een positie aan de zijlijn biedt een ongelezen kans gebruiken en beweegredenen in een breder perspectief te zien. Er bestaat niet zoiets als `normaal´, er is geen standaard, alles is relatief. Een andere Duitser heeft hier in de vorige eeuw al een prachtige theorie over opgesteld. Ik sluit me volledig bij hem aan.

Toch begrijp ik niet dat wetenschappers het absolute nulpunt nog nooit empirisch hebben kunnen aantonen; kom midden januari naar het meer achter ons huis en méét!

Februari 2015 is een interview met mij geplaatst in Expat Mama´s:

Interview in Expat Mama´s