Wat Berlijn (arm aber sexy) kan, kan ik ook!
`Ik wil dat u nu gaat liggen.´ De cardioloog klopt uitnodigend op het hoofdeinde van het bed en houdt mij met zijn andere hand stevig vast.
`Ik heb echt niet het gevoel dat ik flauwval,´ zeg ik, maar ben wel opgelucht op de lichtgroene lakens plaats te kunnen nemen.
Tweede kerstdag, het is bijna middernacht. De versgevallen sneeuw knispert onder onze voeten. Verder is het doodstil. Roerloos buigen de takjes van de bomen en struiken diep door onder hun aangevroren witte last. Er zijn geen andere mensen en alleen de sterren verlichten het smalle kronkelpaadje door de ijskoude nacht. Op de heuvel verderop worden de imposante muren van het eeuwenoude Schloss Babelsberg zacht aangelicht. Sprookjesachtig en spookachtig tegelijk. Over de Havel – de rivier die Berlijn van Potsdam scheidt – hangen flarden mist. Maar misschien vergis ik mij en zijn de zacht deinende doorschijnende nevelstrengen witte wieven. Voor even hebben ze hun Schloss mogen verlaten en zwieren ze – zich onbespied wanend – over het pikzwarte water. Een elegante vrijheidsdans.
´Wellicht 242 Noren in Nederlandse cel´, kopten de Nederlandse kranten deze vrijdag. En op dezelfde dag komt de Berliner Zeitung met een reportage die als titel heeft: ´Guantanomo Bay, het folterbericht verandert alles.´ Met verontwaardiging wordt gesproken over het lot van de vijf verdachten die sinds de aanslagen van 11 september nog steeds zonder enige vorm van proces vastzitten en gefolterd worden. Mochten ze veroordeeld worden, dreigt de doodstraf.
Berlijntje 