´Frederik, waarom heb je je winterlaarzen nu niet aangetrokken? Ik had toch gezegd dat je die aan moest doen?´
´Ja, maar die zijn stom.´
´Die zijn helemaal niet stom. En waar is je muts?´
´Die vind ik ook stom!´
`Frederik! Hou op met dat gemok en loop nou eens door. We zijn al laat.´
`Goedemorgen!´
`Ja?´
`Ik zou graag twee van die broodjes willen.´ Mijn vinger wijst op twee bruine broodjes met zaadjes.
De vrouw bij de bakker grijpt met haar tang twee witte broodjes in hun verse knapperige korstje. Het ene broodje kraakt luid.
´Nee sorry, ik bedoelde die bruine.´
`U zei broodjes! Die bruine zijn geen broodjes, dat zijn Kornkönige. Wat wilt u nu?´ Ongeduldig kijkt ze me aan.
´Lieve vrienden, het doet me deugd met jullie via Twitter in contact te treden. Dank jullie wel voor jullie vriendelijke berichten. Ik zegen jullie uit het diepst van mijn hart.´ Dit was de eerste Tweet die de Paus vorig jaar de wereld instuurde. Het zorgde voor tranen in mijn ogen. Nu huil ik wel vaker in de donkere dagen voor Kerst. Bij de eerste keer ´The Voice Kids´ moest ik naar de concealer grijpen. Mijn foundation zou weliswaar ook voldoende zijn geweest om de rode vlekken in mijn gezicht te bedekken, maar deze was op. Lees verder
Berlijntje 