´Lieve vrienden, het doet me deugd met jullie via Twitter in contact te treden. Dank jullie wel voor jullie vriendelijke berichten. Ik zegen jullie uit het diepst van mijn hart.´ Dit was de eerste Tweet die de Paus vorig jaar de wereld instuurde. Het zorgde voor tranen in mijn ogen. Nu huil ik wel vaker in de donkere dagen voor Kerst. Bij de eerste keer ´The Voice Kids´ moest ik naar de concealer grijpen. Mijn foundation zou weliswaar ook voldoende zijn geweest om de rode vlekken in mijn gezicht te bedekken, maar deze was op. Een roodharige jongen, die vooraf aan zijn optreden bekent, dat hij zich voor verliefde fans van het vrouwelijke geslacht nog wat te jong voelt. Maar zich daar vervolgens helemaal geen zorgen over hoeft te maken, omdat geen van de coaches hem wil hebben. Tranen met tuiten. Zelfs bij een beeldschoon, maar veel te zelfverzekerd 11-jarige meisje – op deze leeftijd al van het type onuitstaanbare bitch – kon ik een snik niet onderdrukken. Ook zij kwam niet verder. Terwijl ze net vol Gooise overtuiging had verteld, dat alle coaches zich zouden omdraaien bij het horen van haar Goddelijke stem. Wat zal zij op Twitter niet over zich heen hebben gekregen.

Twee weken voordat de Paus zijn eerste tweet de wereld instuurde, was hij na zijn aanmelding onder de naam @pontifex (Latijn voor ´bruggenbouwer´) al hartelijk welkom geheten door de Israelische president Perez met de woorden: `Heilige vader, welkom op Twitter. Onze relatie met het Vaticaan is beter dan ooit en kan de basis zijn voor meer vrede overal.´ Opeens leek de wereldvrede grijpbaar dichtbij. Een Paus – of in ieder geval de marketingafdeling van het Vaticaan – die begrijpt, dat je de mensheid tegenwoordig beter met Twitter beter bereikt dan met de Bijbel. Twee wereldgodsdiensten die publiekelijk tot elkaar komen. Voelt dat via een tweet niet veel intiemer en oprechter dan via welk interkerkelijk-synagogelijk congres dan ook?

Gelijk jeukten mijn vingers om een account aan de maken voor Kaled Mashal, de leider van Hamas. Onder de naam @sjoejaa (Arabisch voor ´moedig´) kon hij dan gelijk openlijk aan het gesprek met beide heren deelnemen: ´He Benny, shalom Shimon, heb nog geen plannen voor de kerst. Bij ons in de moskee is het dan sowieso een dooie boel. Brunchen in het Vaticaan? Jullie Kaled.´ Twitter zou voor deze vredelievende boodschap vast een uitzondering maken in het maximaal aantal tekens dat je mag gebruiken. Het antwoord van Benedikt zou niet lang op zich laten wachten: ´Gezellig, dan vraag ik gelijk of Tenzin ook komt. Ik bid iedere dag voor hem dat hij snel weer in Tibet kan wonen.´

Ik sluit mijn ogen en zie de heren aan een rijk versierde en gevulde tafel in het Vaticaan zitten. Vier voices, die niet langer geïnteresseerd zijn in een battle, maar proosten op hun gezamenlijke coach in de hemel. Ik open mijn ogen en zie een wereld die in brand staat; in Godsnaam. Ik neem me voor nooit meer mascara te gebruiken.