Als kind had ik een vreselijke hekel aan zwemles. Bibberend sprong ik het water in, tot op het bot verkleumd kwam ik er een half uur later – bijna net zo blauw als mijn Speedo-badpakje – weer uit. In de met helverlichte omkleedruimte lagen mijn zorgvuldig opgehangen onderbroekje en hemdje in een smoezelig plasje tussen een paar lange zwarte haren op de grond. Eenmaal buiten dropen de druppels van mijn staartje in een straaltje over mijn rug.

Als moeder heb ik zo mogelijk een nog grotere hekel aan zwemles. Dat komt doordat volgende begrippen in mijn belevingswereld op geen enkele manier samen passen in een hete, klamme, omkleedruimte: twintig schreeuwende kinderen – evenveel getergde moeders – vergeten zwemslippers – tweejarige huilpeuter – donsjas – moonboots. Een natte rug, ditmaal van het zweet.

Waarom ik me dus bij de Kita vrijwillig aanmeldde als zwemmoeder is echt compleet onduidelijk, maar dat is wat ik deed. Twintig lange weken met de S-Bahn, een groepje van tien kleuters, een Kita-leidster en opborrelende jeugdtrauma´s volgden.

Eén groot voordeel had het: in tegenstelling tot de andere ouders was ik uitstekend op de hoogte van de zwemvorderingen van mijn kind. In zoverre van vorderingen gesproken kon worden. Ook na negentien lessen was de techniek van mijn zoon nog abominabel. Gelukkig was hij niet de enige.

`Volgende week zwemmen jullie allemaal af,´ hoorde ik de badmeester dan ook tot mijn grote verbazing aan het einde van de laatste zwemles zeggen.

Verward liep ik op hem toe en vroeg: `Hoe bedoelt u afzwemmen? De meeste kinderen is het nog niet één keer gelukt een baantje van vijfentwintig meter te zwemmen.´ Ik wist dat dat één van de vereisten was om het ´Seepferdchen´ te halen.

Stralend van zelfvertrouwen wuifde hij mijn bezwaren weg: `Ik sleep ze er allemaal doorheen!´

Op de dag zelf stond mijn zoon blauwbekkend aan de kop van het vijfentwintig meterbad. Hij keek me een laatste keer aan, sprong en begon te zwemmen. De badmeester zwom voor hem uit met zijn gezicht naar hem toegedraaid en brulde hem toe: `Weiter Freddi! Du schaffst das! Weiter, weiter!´ Iedere keer dat mijn zoon naar de kant wilde zwemmen, versperde de badmeester hem de weg en schreeuwde opnieuw: ’ Nicht aufgeben, du schaffst das!` Volkomen uitgeput wisselde mijn zoon zijn schoolslag met een soort van borstcrawl en watertrappelen af, tot hij uiteindelijk daadwerkelijk de overkant bereikte en zich, naar adem snakkend, aan de rand vastklemde. Met zijn laatste krachten klom hij verdwaasd uit het water. Zodra hij mij in het vizier kreeg, liep hij op mij toe en zei hij gedecideerd: `Zo, dít doe ik dus nooit meer!´

Triomfantelijk kwam de badmeester op ons af, feliciteerde Frederik met zijn behaalde succes en duwde hem het ´Seepferdchen´ in zijn hand. Zijn vingers trilden hevig toen hij het felbegeerde diploma in ontvangst nam. Ik kan niet met zekerheid zeggen of hij het nog steeds koud had of dat hij in een diepe shock verkeerde.