`Ik wil dat u nu gaat liggen.´ De cardioloog klopt uitnodigend op het hoofdeinde van het bed en houdt mij met zijn andere hand stevig vast.
`Ik heb echt niet het gevoel dat ik flauwval,´ zeg ik, maar ben wel opgelucht op de lichtgroene lakens plaats te kunnen nemen.
´Een vliegtuig stort neer, precies op de Nederlands-Duitse grens. Waar worden de overlevenden begraven?`
Dit grapje uit mijn lagere schooltijd spookt al weken door mijn hoofd. Ik leef en hoef gelukkig nog niet begraven te worden. Vorig jaar zomer leefde ik ook, maar kwam het tot dan toen volstrekt abstracte idee ´begraven´ ineens dichtbij. Mijn hart functioneerde niet meer zoals het hoorde te functioneren. Na mijn vraag hoe mijn leven er met de Kerst uit zou zien, nam de cardioloog een stoel en ging aan de rand van mijn bed zitten.
Berlijntje 