Tweede kerstdag, het is bijna middernacht. De versgevallen sneeuw knispert onder onze voeten. Verder is het doodstil. Roerloos buigen de takjes van de bomen en struiken diep door onder hun aangevroren witte last. Er zijn geen andere mensen en alleen de sterren verlichten het smalle kronkelpaadje door de ijskoude nacht. Op de heuvel verderop worden de imposante muren van het eeuwenoude Schloss Babelsberg zacht aangelicht. Sprookjesachtig en spookachtig tegelijk. Over de Havel – de rivier die Berlijn van Potsdam scheidt – hangen flarden mist. Maar misschien vergis ik mij en zijn de zacht deinende doorschijnende nevelstrengen witte wieven. Voor even hebben ze hun Schloss mogen verlaten en zwieren ze – zich onbespied wanend – over het pikzwarte water. Een elegante vrijheidsdans.
kerst
Een blauwe Kerst
Zoals algemeen bekend, heb je in iedere relatie de autist (met een manische drang naar orde) en de non-autist (met een vanzelfsprekende hang naar wanorde). Omdat het hier om een relatieve variant van autisme gaat én om associaties met deze ingrijpende stoornis verder te vermijden, worden ze in psychologisch vakjargon de MAD (Mens met Autistische Dwangneigingen) en de MELLOW (MEns die Luchtig Leeft Onder Wanorde) genoemd.
De enige uitzondering zijn huwelijken waarin beide partners Duits zijn. Daarin ontbreekt de MELLOW vaak geheel. Gek genoeg is in onze relatie nu juist mijn Duitse man de MELLOW en ík de MAD.
En de poes heet Max
´Frederik, waarom heb je je winterlaarzen nu niet aangetrokken? Ik had toch gezegd dat je die aan moest doen?´
´Ja, maar die zijn stom.´
´Die zijn helemaal niet stom. En waar is je muts?´
´Die vind ik ook stom!´
`Frederik! Hou op met dat gemok en loop nou eens door. We zijn al laat.´
Berlijntje 