`En overleg eens of ze die leidingen niet gewoon met de hand kunnen buigen, dan ontstaat er ook weer meer druk.´ Mijn vader brengt mij per telefoon de basisprincipes van het loodgieten bij. In ons huis heersen sinds de renovatie Zuid-Italiaanse toestanden. De leidingen zijn te dun, waardoor er slechts een flauw straaltje – ik durf haast te beweren bruinachtig – water uit de douche komt vallen. Daarnaast eten we iedere dag pizza, omdat we ons nog steeds geen raad weten met die inductiekookplaat, laat staan met de combi-stoomoven.

Al rondjes draaiend op mijn bureaustoel luister ik geboeid naar mijn vaders zeer uitvoerige uiteenzetting over de voor- en nadelen van 48 mm koperleidingen. Ineens valt mijn oog op mijn computerscherm: ´Nieuw bericht van Berlijntje: Loek volgt nu je blog.´

´Papa,´, onderbreek ik mijn vader fluisterend: `Ik heb een volger!´ Een prikkelende sensatie trekt door mijn lichaam. Mijn wangen worden warm. Ik word nog duizeliger. Het voelt alsof er iemand stiekem in mijn dagboek heeft gelezen.

´Hoe, je hebt een volger?´

´Er is iemand die mij volgt. Iemand heeft mijn Berlijntjessite op internet gevonden en mijn columns gelezen. Vervolgens heeft hij besloten dat hij me wil volgen,´ prevel ik opgewonden.

Tot nu toe was mijn blog een Spielerei. Een beetje uitproberen. Half afgeschreven columns, die ik toch al publiceerde, omdat het zo´n lekker gevoel geeft om in te loggen onder http://www.berlijntje.nl en dan die half afgeschreven columns van mezelf te zien. Ik had twee volgers. De eerste was mijn man (maar goed, die telt eigenlijk niet mee, omdat ik zelf op zijn laptop had ingesteld, dat hij mij volgde), de tweede mijn broertje. Mijn moeder wilde me ook graag volgen, maar snapte niet helemaal hoe dat moest en ook niet wat het nut daarvan was. `Geef niet mam,´ zei ik toegeeflijk: ´Ik geef je wel een belletje als ik een nieuwe column gepubliceerd heb.´ Dat vond ze een goed idee. Ze belde mij immers ook al ná iedere column op, om te zeggen dat ze het ´echt heel goed vond´ en dat ik er vooral ook ´echt iets mee moest gaan doen.´

Maar nu is Loek dus in mijn leven. Mijn eerste echte volger. En toevallig is Loek de beste eerste volger die je je als beginnend blogger maar kunt wensen. Loek is sinds een paar maanden volwassen en schrijft zelf columns voor Spunk (hier had ik dus nog nooit van gehoord, maar het is best vermakelijk), het Utrechts Dagblad en zijn eigen blog. Over zichzelf schrijft Loek dat hij wegens alle lovende kritieken nauwelijks meer over straat kan. Pure hysterie overal waar hij komt. Vooral bij het vrouwelijk deel van de bevolking. Hoewel het – nu ik het schrijf – een beetje flauw klinkt, is het – als hij het zelf schrijft – in zijn eigen stukje ´Over de auteur´ dus echt heel grappig. Sowieso maken zijn columns mij aan het lachen. Bovendien ziet Loek er op de foto enorm schattig uit. Ik zou hem zo willen adopteren. Mijn Loek. Ik kan het nog steeds niet geloven!

´Papa, ik heb mijn eerste volger!´ roep ik nu luid door de telefoon. Mijn vader was net begonnen over de bevestigingsmechanismen van kunststof leidingen.

Geïrriteerd en dan ietwat ongerust vraagt hij bars: ´Volgt die jongen je dan nog steeds?´ En dan: `Weet hij ook waar je woont en hoe heeft hij jou gevonden?´

Geen idee hoe Loek mij gevonden heeft. Op Google verschijn ik pas op pagina 6 als je `Berlijn´ en ´Column´ ingeeft. Het kan niet anders dan dat die Loek heel veel van computers weet. Misschien moet ik hem maar eens uitnodigen in Berlijn. Hij krijgt gratis overnachting en geeft mij in ruil daarvoor zijn beste blogtips. Hier kan hij vast nog veilig over straat en anders sla ík die meisjes wel bij hem weg. Mijn Troetelloek. Hopelijk houdt hij van pizza.