`Ik moet je iets ontzettend grappigs vertellen!´

Krakend en onduidelijk klinkt de opgewekte stem van mijn vriendin in de auto in Nederland door mijn mobieltje in de keuken in Duitsland.

´Wacht even,´ breng ik hees uit. Frederik is net uit school en vertelt me een ingewikkeld verhaal over industriële afvalwaterzuivering. Mark hangt snotterig aan de eettafel. Hij is niet de enige. Max is al anderhalve week niet naar de Kita en krijst sinds een half uur ononderbroken. Sinds twee dagen kan ik nauwelijks meer praten door de keelpijn.

´Wacht even,´ murmel ik nog een keertje en loop met de telefoon in mijn hand naar de trap. Mark werpt me een boze blik toe. `Jahaaa, ik leg Max zo in bed,´ maak ik hem met de woeste bewegingen van mijn wenkbrauwen duidelijk en loop met twee treden tegelijk naar boven en trek de deur van onze slaapkamer achter mij dicht. `Ok sorry, vertel.´

Mijn vriendin steekt enthousiast van wal: `Robert is in China. En nu whatsappte hij net vanaf de Duty Free dat hij een mooie tas heeft gezien van 100 Euro. Maar dat hij dat toch een beetje duur vindt.´

Ik hoor luid gestommel op de trap en het gebrul van Maximilian met iedere trede dichterbij komen.

`Wacht nog even Floor,´ zeg ik en open de slaapkamerdeur. `Mahark,´ roep ik zo goed en kwaad als het gaat geïrriteerd naar beneden; ´Kun je alsjeblíeft Max even nemen? Ik ben even aan het bellen.´ Mark komt moeizaam naar boven gesloft en grijpt Max zonder pardon onder zijn armen, die daarop nog luider begint te krijsen. Hij gebaart dat ik op moet leggen, omdat Max moet slapen en omdat hij nog boodschappen wil doen, waarvoor ik nog een boodschappenlijstje moet maken. Mocht deze verkoudheid of het geschreeuw van Max bij ons allen tot een oorontsteking met blijvende oorschade leiden, dan kunnen we ons in ieder geval ook prima met gebarentaal redden.

Ik sluit de deur weer en ga op het bed zitten. ´Goed, daar ben ik weer. Mooie tas.´

´Ja,´ zegt Floor onverstoord: ´Maar de grap is dus, dat ik net aan het infuus lag, toen hij dat berichtje stuurde. Ja, gewoon voor de CT-scan hoor,´ voegt ze er snel aan toe. `Dus ik stuurde hem gelijk een foto van dat infuus aan mijn arm, met de mededing dat ik die tas dus wel verdiend had.´

´Was die CT-scan voor je jaarlijkse controle?´ onderbreek ik haar. Zes jaar geleden vocht ze tegen een zeldzame vorm van kanker: pseudomyxoma peritonei.

´Ja, die was voor mijn controle. Het hoeft eigenlijk nog maar één keer per twee jaar, maar ik neem liever het zekere voor het onzekere.´ Ja, zo is Floor. Twee keer per jaar reist ze in haar eentje vrijwillig naar een dorp in Tanzania om daar kinderen met aids te behandelen. Als er ergens vogelgriep heerst, is ze er als epidemiologe als de kippen bij om onderzoek te doen. De enige reden waarom ze nu niet in Sierre Leone zit, is omdat haar man stiekem haar paspoort naar China heeft meegenomen. Ze zal nooit een onnodig risico nemen.

`Maar nu kon hij die dure tas dus niet meer kopen, omdat hij al in moest checken, ´vervolgt ze en begint hard te lachen.

Ik ben stil.

`Je vindt het niet grappig hè?´

´Sorry, ik begrijp het geloof ik niet helemaal. Robert is in China…´

´Neeheee, Robert is in Singapore.´

`O, het spijt me, dat had ik verkeerd verstaan en nu kan hij geen tas van 100 Euro voor je kopen?´

´Neeheee,´ roept ze nu uit: `Die tas was 1100 Euro!´ Alsof dat alles nu ineens grappig maakt.

´Ik geloof dat ik dingen niet heel grappig kan vertellen hè?´, verzucht ze.

Floor was samen met mijn broer getuige op mijn huwelijk. Ik was op haar huwelijk zeker ook getuige geweest, als zij niet een broer én een zus had gehad. Dat denk ik tenminste. Als troost mocht ik haar bruidsmeisje zijn. Wat ons bindt is liefde, onze levensvisie, de weg die we samen gegaan zijn de afgelopen tien jaar en eenzelfde gevoel voor humor. Soms trekt de waan van de dag echter een streep door de rekening. Maar dat maakt niets uit.

Maandag, als ze de uitslag van de CT-scan krijgt, hoop ik weer samen met haar te lachen.