Het was een zinderende zomer – de heetste in 500 jaar – en ik emigreerde naar Berlijn. De stad nu was woest en ledig. Het Palast der Republik vibreerde in al zijn vergane glorie in de verzengende hitte. De kantoortorens van de Potsdamer Platz staken futuristisch af tegen de stoffige, braakliggende zandvlakten er omheen en in de Schlachtensee achter ons huis, baadden de oerbewoners – naar goed Oost-Duits gebruik – in hun blootje. Als Mark en ik ´s avonds laat onze lichamen in het koele water, onder de spookachtige nevel lieten glijden, voelde je de Geest Gods over de wateren zweven.
Berlijntje
Wereldvrouw
In het laatste hoekhuis van de straat woonde mevrouw Rozendaal. Mevrouw Rozendaal droeg haar lichtbruine haar losjes achterover gestoken in een rommelige knot. Elke zondag ging mevrouw Rozendaal tweemaal naar de kerk. Deze kerk had zijn eigen kledingvoorschriften: alleen met zwarte kousen en een rok tot over de knieën werd je er binnengelaten. Mevrouw Rozendaal was gezegend: ieder jaar kreeg ze een kind, soms ook twee. Toen haar oudste dochter veertien was, had mevrouw Rozendaal zodoende zestien kinderen, waarvan drie tweelingen. Van één jongetje was het rechterbeen afgezet. Godzijdank was de polio de andere kinderen bespaard gebleven.
A voice from heaven
´Lieve vrienden, het doet me deugd met jullie via Twitter in contact te treden. Dank jullie wel voor jullie vriendelijke berichten. Ik zegen jullie uit het diepst van mijn hart.´ Dit was de eerste Tweet die de Paus vorig jaar de wereld instuurde. Het zorgde voor tranen in mijn ogen. Nu huil ik wel vaker in de donkere dagen voor Kerst. Bij de eerste keer ´The Voice Kids´ moest ik naar de concealer grijpen. Mijn foundation zou weliswaar ook voldoende zijn geweest om de rode vlekken in mijn gezicht te bedekken, maar deze was op. Lees verder
Berlijntje 