`Ik haat het, ik haat het. Ik. Háát. Hét!´

Mijn handen omklemmen de beslagkom, mijn vingerkootjes zien wit. Ik moet me inhouden om dat ding niet op te tillen en met een enorme bonk weer op het aanrecht te knallen. Alles zit toch al onder het beslag: de nieuwgelegde natuurstenen vloer – met vet moet u natuurlijk wél uitkijken – de Nespresso melkopschuimer en de haren van mijn peuter, die aandachtig staat toe te kijken hoe zijn moeder met roodaangelopen gezicht en opengerukte blouse een taart bakt.

`Auwa?´ vraagt hij onschuldig in het Duits. Voor Max is alles wat pijn doet, niet leuk, eng, vies of nat is; ´auwa´.

`Ja, auwa! Taart bakken is auwa. Taart bakken is stom!´ bezweer ik hem. Woest veeg ik de haren uit mijn gezicht. In het venster van de oven zie ik dat ik dezelfde blik heb als Cruella de Vil, de feeks uit 101 Dalmatiërs. Ik zweef op de rand van waanzin door dat vreselijke geknoei met plakkerige klonten boter, het doordringende monotone gekrijs van de mixer, mijn pijnlijke lamme arm en de gekmakende vraag: hoe zorg ik ervoor dat die taart straks weer in de koelkast past?

`Bakkah, ieieie!´ Gelukkig heeft mijn zoon het begrepen.

Maar ik snap er niets van. Waarom is het beslag nu weer klonterig? De slagroom heb ik op de seconde nauwkeurig één minuut op de laagste en daarna twee minuten op de hoogste stand gemixt. Nu drijven er bruin-witte vetbolletjes in roze-achtig water. Is Dr. Oetker niet multimiljonair geworden, omdat hij het patent heeft op taarten die niet kunnen mislukken? Nu, dan heeft hij zijn recepten zeker alleen op de Duitse bevolking getest.

Duitsers worden namelijk geboren met een extra taart-gen. Dit gen wordt direct na de geboorte geactiveerd. Waar wij onze kinderen onschuldige liedjes leren over bijna-kidnaps in het Nederlandse polderlandschap – je weet wel: over dat koetje en dat kalfje in die wei -, is het eerste wat Duitse baby’s uit hun oma´s, vaders (!) en i-Pads horen schallen:

Backe, backe Kuchen,

Der Bäcker hat gerufen.

Wer will guten Kuchen backen,

der muss haben sieben Sachen:

Eier und Schmalz,

Zucker und Salz,

Milch und Mehl,

Safran macht den Kuchen gehl!

Schieb, schieb in’n Ofen ’nein.

Het versje heeft nauwelijks melodie, het is meer een soort mars. Tellen, kleuren, kruipen is allemaal niet belangrijk. Hauptsache: het kind leert taart bakken!

Deze vaardigheid is namelijk onontbeerlijk voor een leven in Duitsland. De hele maatschappij draait om bakken: het nieuwjaarsbuffet, het carnavalsbuffet, de paasbrunch, het 1 mei-buffet, het hemelvaartsontbijt, het zomerfeest, St. Maarten, Halloween, Nikolaus en Kerst. Overal is taart een eerste vereiste! En dat zowel op de Kita, áls de Hort, áls de school. En dan heb ik het nog geeneens gehad over alle verjaardagen en theevisites waar ook een gedekte tafel met minstens drie zelfgemaakte taarten worden verwacht. Het is afschuwelijk! Die Duitsers eten altijd taart: niets geen bierbuiken, taartbuiken hebben ze!

Naast het schrijven van columns, vul ik mijn dagen dus noodgedwongen met bakken. En dan nog durft mijn man zich regelmatig te beklagen met een: `Nie backst du mir Kuchen´. Alhoewel ik me nu opeens afvraag of hij echt trek heeft in een taart van mijn hand of meer in de aanblik van zijn vrouw met opengerukte blouse, die het liefste iets levend zou willen villen.

Foto: Het spreekt voor zich, de taart op de foto is niet door mij gemaakt maar door Andrea van de Waerdt. Een lieve vriendin die fantastisch kan bakken en het nog leuk vindt ook! Daarbij is ze gewoon Nederlands…