De taartmaffia

`Ik haat het, ik haat het. Ik. Háát. Hét!´

Mijn handen omklemmen de beslagkom, mijn vingerkootjes zien wit. Ik moet me inhouden om dat ding niet op te tillen en met een enorme bonk weer op het aanrecht te knallen. Alles zit toch al onder het beslag: de nieuwgelegde natuurstenen vloer – met vet moet u natuurlijk wél uitkijken – de Nespresso melkopschuimer en de haren van mijn peuter, die aandachtig staat toe te kijken hoe zijn moeder met roodaangelopen gezicht en opengerukte blouse een taart bakt.

`Auwa?´ vraagt hij onschuldig in het Duits. Voor Max is alles wat pijn doet, niet leuk, eng, vies of nat is; ´auwa´.

`Ja, auwa! Taart bakken is auwa. Taart bakken is stom!´ bezweer ik hem. Woest veeg ik de haren uit mijn gezicht. In het venster van de oven zie ik dat ik dezelfde blik heb als Cruella de Vil, de feeks uit 101 Dalmatiërs. Ik zweef op de rand van waanzin door dat vreselijke geknoei met plakkerige klonten boter, het doordringende monotone gekrijs van de mixer, mijn pijnlijke lamme arm en de gekmakende vraag: hoe zorg ik ervoor dat die taart straks weer in de koelkast past?

`Bakkah, ieieie!´ Gelukkig heeft mijn zoon het begrepen.

Maar ik snap er niets van. Waarom is het beslag nu weer klonterig? De slagroom heb ik op de seconde nauwkeurig één minuut op de laagste en daarna twee minuten op de hoogste stand gemixt. Nu drijven er bruin-witte vetbolletjes in roze-achtig water. Is Dr. Oetker niet multimiljonair geworden, omdat hij het patent heeft op taarten die niet kunnen mislukken? Nu, dan heeft hij zijn recepten zeker alleen op de Duitse bevolking getest.

Duitsers worden namelijk geboren met een extra taart-gen. Dit gen wordt direct na de geboorte geactiveerd. Waar wij onze kinderen onschuldige liedjes leren over bijna-kidnaps in het Nederlandse polderlandschap – je weet wel: over dat koetje en dat kalfje in die wei -, is het eerste wat Duitse baby’s uit hun oma´s, vaders (!) en i-Pads horen schallen:

Backe, backe Kuchen,

Der Bäcker hat gerufen.

Wer will guten Kuchen backen,

der muss haben sieben Sachen:

Eier und Schmalz,

Zucker und Salz,

Milch und Mehl,

Safran macht den Kuchen gehl!

Schieb, schieb in’n Ofen ’nein.

Het versje heeft nauwelijks melodie, het is meer een soort mars. Tellen, kleuren, kruipen is allemaal niet belangrijk. Hauptsache: het kind leert taart bakken!

Deze vaardigheid is namelijk onontbeerlijk voor een leven in Duitsland. De hele maatschappij draait om bakken: het nieuwjaarsbuffet, het carnavalsbuffet, de paasbrunch, het 1 mei-buffet, het hemelvaartsontbijt, het zomerfeest, St. Maarten, Halloween, Nikolaus en Kerst. Overal is taart een eerste vereiste! En dat zowel op de Kita, áls de Hort, áls de school. En dan heb ik het nog geeneens gehad over alle verjaardagen en theevisites waar ook een gedekte tafel met minstens drie zelfgemaakte taarten worden verwacht. Het is afschuwelijk! Die Duitsers eten altijd taart: niets geen bierbuiken, taartbuiken hebben ze!

Naast het schrijven van columns, vul ik mijn dagen dus noodgedwongen met bakken. En dan nog durft mijn man zich regelmatig te beklagen met een: `Nie backst du mir Kuchen´. Alhoewel ik me nu opeens afvraag of hij echt trek heeft in een taart van mijn hand of meer in de aanblik van zijn vrouw met opengerukte blouse, die het liefste iets levend zou willen villen.

 

Foto: Het spreekt voor zich, de taart op de foto is niet door mij gemaakt maar door Andrea van de Waerdt. Een lieve vriendin die fantastisch kan bakken en het nog leuk vindt ook! Daarbij is ze gewoon Nederlands…

Advertentie

11 gedachtes over “De taartmaffia

  1. De echte Fransen in de kleine gemeenschappen bakken ook veel zelf maar vaak de dunnen appeltaart met die schijfjes. Er zit geen kleur of smaak aan. Ik heb vroeger in mijn jeugd veel in de buurt van Düsseldorf door gebracht. Ik vind de Duitse taarten zo lekker omdat er minder suiker in de slagroom zit.

      • het idéé van taart (bakken) vind ik zo leuk dat ik bijna echt van slagroomtaart hou maar helaas en gelukkig voor m’n dijen niet echt

        en leuke zeer beeldende blog ;))

  2. Berlijntje, ik heb dit grijnzend zitten lezen en wat voel ik met je mee. Bij mij lopen de bijna kant-en- klare muffins van die Oetker nog uit de cupjes. Gelukkig zijn de kleinkinderen inmiddels zo groot dat ze het zelf wel doen. Oma kan enkel goed pannenkoeken bakken. Hou je vriendin in ere, zou ik zeggen.

  3. Haha, nu je het zegt, mijn vrienden hier bakken zich ook een slag in de rondte. Ik vind het best leuk om af en toe eens een keer iets te bakken (1 á 2 keer per jaar, dat vind ik wel een aardige frequentie), maar voel ook geen enkele aanvechting om te pas en te onpas een kaart uit mijn keuken te slingeren. Dan op dit punt maar niet geïntegreerd 😉

  4. Haha, mijn schoonfamilie bakt ook als een gek. Het grappige is overigens ook, dat als ik iets nak er nooit een compliment over wordt gemaakt. ( Terwijl het toch echt lekkere koeken zijn, die ik maak) Mijn man bakt het liefst gewoon zelf, maar ik heb de smaak te pakken en binnenkort komen de verjaardagen von onze kinderen. Dan staat de keuken weer op z´n kop. NIet te geloven, dat toen ik hier kwam wonen, ik helemaal niet kon bakken.

    • Leuk dat het herkenbaar is Deej en wat goed van jou dat je nu zelf bakt! Waarschijnlijk krijg je geen complimenten omdat het in hun ogen doodnormaal is, al dat gebak. Ze vertellen je waarschijnlijk ook niet hoe knap je dat pak appelsap geopend hebt. Taart bakken is in hun ogen waarschijnlijk iets wat je er ongemerkt even bij doet…..

  5. Haha, heerlijk als ze dat leren! Kan niet wachten tot mijn kinderen een hartige kaas/uien quiche of chocolade taart maken.

    Kinderen nemen inderdaad alles als vanzelfsprekend aan, maar 20 jaar later beginnen ze ineens alles te waarderen. Gewoon doorgaan dus, want de beloning komt later =D

Graag je reactie

Vul je gegevens in of klik op een icoon om in te loggen.

WordPress.com logo

Je reageert onder je WordPress.com account. Log uit /  Bijwerken )

Facebook foto

Je reageert onder je Facebook account. Log uit /  Bijwerken )

Verbinden met %s