Als kind had ik een vreselijke hekel aan zwemles. Bibberend sprong ik het water in, tot op het bot verkleumd kwam ik er een half uur later – bijna net zo blauw als mijn Speedo-badpakje – weer uit. In de met helverlichte omkleedruimte lagen mijn zorgvuldig opgehangen onderbroekje en hemdje in een smoezelig plasje tussen een paar lange zwarte haren op de grond. Eenmaal buiten dropen de druppels van mijn staartje in een straaltje over mijn rug.
Duitser gaat niet
Es ist vollbracht
Misschien overbodig te zeggen, dat ik dol ben op lijstjes. Ik zou zo een top 10 kunnen maken van mijn lievelingslijstjes. Ik deel mijn lijstjes ook graag met anderen. Mocht je in Berlijn bijvoorbeeld ooit nog in een ziekenhuis opgenomen moeten worden (en dat gebeurt al snel), dan moet je gewoon even bellen. Om een weloverwogen keus te kunnen maken tussen de verschillende klinieken, bieden mijn lijstjes namelijk een niet te onderschatten hoeveelheid aan informatie.
Een blauwe Kerst
Zoals algemeen bekend, heb je in iedere relatie de autist (met een manische drang naar orde) en de non-autist (met een vanzelfsprekende hang naar wanorde). Omdat het hier om een relatieve variant van autisme gaat én om associaties met deze ingrijpende stoornis verder te vermijden, worden ze in psychologisch vakjargon de MAD (Mens met Autistische Dwangneigingen) en de MELLOW (MEns die Luchtig Leeft Onder Wanorde) genoemd.
De enige uitzondering zijn huwelijken waarin beide partners Duits zijn. Daarin ontbreekt de MELLOW vaak geheel. Gek genoeg is in onze relatie nu juist mijn Duitse man de MELLOW en ík de MAD.
Berlijntje 