`Mama, ik wil nu een keer een eerlijk antwoord: koopt de Kérstman alle cadeautjes of doen jullie dat?` We zijn bijna klaar met eten. Nieuwsgierig en een beetje ongemakkelijk kijkt Frederik me aan. Ik prop Max het laatste stuk aardappel in zijn mond.
´Waarom vraag je dat lieverdje?` Tijd rekken is nu het devies.
`Op school zeggen sommige kinderen dat de ouders de cadeautjes kopen.`
`Ach zo.`
`Ja! Dus?`
Als kind had ik een vreselijke hekel aan zwemles. Bibberend sprong ik het water in, tot op het bot verkleumd kwam ik er een half uur later – bijna net zo blauw als mijn Speedo-badpakje – weer uit. In de met helverlichte omkleedruimte lagen mijn zorgvuldig opgehangen onderbroekje en hemdje in een smoezelig plasje tussen een paar lange zwarte haren op de grond. Eenmaal buiten dropen de druppels van mijn staartje in een straaltje over mijn rug.
´Frederik, waarom heb je je winterlaarzen nu niet aangetrokken? Ik had toch gezegd dat je die aan moest doen?´
´Ja, maar die zijn stom.´
´Die zijn helemaal niet stom. En waar is je muts?´
´Die vind ik ook stom!´
`Frederik! Hou op met dat gemok en loop nou eens door. We zijn al laat.´
Berlijntje 