Tweede kerstdag, het is bijna middernacht. De versgevallen sneeuw knispert onder onze voeten. Verder is het doodstil. Roerloos buigen de takjes van de bomen en struiken diep door onder hun aangevroren witte last. Er zijn geen andere mensen en alleen de sterren verlichten het smalle kronkelpaadje door de ijskoude nacht. Op de heuvel verderop worden de imposante muren van het eeuwenoude Schloss Babelsberg zacht aangelicht. Sprookjesachtig en spookachtig tegelijk. Over de Havel – de rivier die Berlijn van Potsdam scheidt – hangen flarden mist. Maar misschien vergis ik mij en zijn de zacht deinende doorschijnende nevelstrengen witte wieven. Voor even hebben ze hun Schloss mogen verlaten en zwieren ze – zich onbespied wanend – over het pikzwarte water. Een elegante vrijheidsdans.

Vanochtend bij het opstaan werden we verrast door een dikke laag sneeuw onder een stralend blauwe hemel. Betoverend Berlijn. Ik herinner me mijn eerste kerst hier nog zo goed. Samen met Mark ging ik op Heiligenabend naar de nachtmis en toen we om middernacht uit de kerk kwamen, was de wereld ineens wit en zagen we in het licht van de straatlantaarns dikke vlokken stilletje naar beneden dwarrelen. Dat is twaalf jaar geleden. En nu sta ik hier aan de Havel. Samen met mijn man en mijn broer Hendrik. Aan de overkant van het water rijzen de andere kastelen van park Babelsberg statig op uit de sneeuw. Het verbaast me niet dat dit hele gebied door de Unesco is uitgeroepen tot wereldcultuurerfgoed. Het lijkt alsof ik midden in een stukje geschiedenis sta. In een flits realiseer ik me dat al mijn keuzes – bewust en onbewust – me naar dit ene punt in ruimte en tijd hebben gebracht. Er is geen andere plek, waar ik op dit moment liever zou zijn. Ik adem de ijzige lucht diep in, verwarm haar en blaas haar zachtjes weer uit.

Zonder te praten lopen we nog een stukje verder richting de Glienicker Brücke. De brug die Berlijn met Potsdam verbindt, maar die jarenlang een hermetisch gesloten grens tussen oost en west vormde. Een onoverbrugbare brug. Alleen spionnen werden hier tijdens de koude oorlog in het striktste geheim tussen de Sovjet Unie en de Verenigde Staten uitgewisseld. Nog maar een paar decennia geleden stonden de – beslist angstige, maar vooral hoopvolle – geheimagenten hier net als ik, slechts een paar passen verwijderd van hun vrijheid.

In deze stille, heldere nacht, onderaan de brug, lijkt vrijheid ineens zo grijpbaar dichtbij. En ik besef dat het verlangen naar vrijheid een factor is, die alle mensen bindt. Ook al betekent vrijheid voor iedereen wat anders. De verlossende vrijheid niet meer voor die ene baas te werken, maar zelfstandig te zijn. Of juist de financiële vrijheid eindelijk weer een vaste baan te hebben. De opgeluchte vrijheid die het vervullen van een zware taak of het loslaten van een diep verlangen kan brengen. De vrijheid van vrede, van een liefdevolle nieuwe relatie, van begrip of van genoeg te eten hebben. Voor mij betekent vrijheid: het leven in een gezond lichaam.

Plotseling zie ik een vallende ster. Oké, ik begrijp dat deze column nu een beetje kitscherig wordt, maar die vallende ster zag ik dus echt! Een kleine stukje steen uit de meteorenzwerm Comae Beriniciden – zo lees ik later na – verdampt in de atmosfeer. Het is bijna 2015, ik sluit mijn ogen en doe een wens. Een universele wens. Voor mij en jullie allemaal.